დუდუკი: განსხვავება გადახედვებს შორის
| (2 შუალედური ცვლილებები იმავე მომხმარებლის მიერ არ არის ნაჩვენები) | |||
| ხაზი 1: | ხაზი 1: | ||
| + | <div class="img-thumbnail color-border-dotted"> | ||
| + | {{#evt:service=youtube|id= https://www.youtube.com/watch?v=eNxchnVnWgs | ||
| + | |alignment=right|dimensions=320|description=<center><small> დუდუკი</small></center>}} </div> | ||
| + | |||
<div class="img-thumbnail color-border-dotted pull-right">[[ფაილი:Duduki.jpg|right|thumb|275px|link=]]</div> | <div class="img-thumbnail color-border-dotted pull-right">[[ფაილი:Duduki.jpg|right|thumb|275px|link=]]</div> | ||
<big>'''დუდუკი'''</big> | <big>'''დუდუკი'''</big> | ||
---- | ---- | ||
| − | + | აღმოსავლური წარმოშობის ხის ჩასაბერი მუსიკალური საკრავი. შედგება ლულის, მილაკის, ხუფისა და რეგულატორისაგან. ამზადებენ უმთავრესად ჭერმის, აგრეთვე თუთისა და ბზის ხისაგან. | |
| + | |||
| + | ლულაზე ზემოდან ამოჭრილია 8, ხოლო ქვემოდან 1 ნახვრეტი (თვალი). ლულაში ჩადგმულია ლულის ან ლელქაშის ბრტყელი ორმაგი მილაკი. დუდუკის ბგერათა რიგი დიატონურია. ნახვრეტების ნაწილობრივ დახშვისას მიიღება ქრომატული ბგერათრიგიც. დუდუკი არის როგორც საანსამბლო, ისე სოლო საკრავი. აქვს ნაზი, რბილი ხმოვანება. | ||
| + | |||
| + | XIX საუკუნიდან ძალზე გავრცელებული იყო თბილისში. დროთა განმავლობაში მან რამდენადმე შეიცვალა პირვანდელი სახე და ორიგინალური თბილისური იერი მიიღო. დუდუკს უკრავდნენ გლოვის (მასრაფი, ხამუხრა) და ლხინის (დილის საარი) დროს. მედუდუკეებს იწვევდნენ „ბატონებით“ დაავადებული ბავშვების სამკურნალოდაც (იავნანას ჰანგის შესასრულებლად). სახელგანთქმული მედუდუკეები იყვნენ: არტემ კუპრიაშვილი (კუპრია, 1830–1916), პავლე მაისურაძე (1848–1917), დათა ზუბიაშვილი (1874–1933), ხაჩიკ ტალგაუკოვი (1907–1962), ქსოვრელები და სხვ. | ||
| + | ---- | ||
| + | წყარო | ||
| + | * <small> ჩხიკვაძე გ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 3, თბ., 1978. — გვ. 649</small> | ||
---- | ---- | ||
[[კატეგორია:დ]] | [[კატეგორია:დ]] | ||
[[კატეგორია:მუსიკალური ინსტრუმენტები]] | [[კატეგორია:მუსიკალური ინსტრუმენტები]] | ||
მიმდინარე ცვლილება 08:05, 4 აპრილი 2025 მდგომარეობით
დუდუკი
აღმოსავლური წარმოშობის ხის ჩასაბერი მუსიკალური საკრავი. შედგება ლულის, მილაკის, ხუფისა და რეგულატორისაგან. ამზადებენ უმთავრესად ჭერმის, აგრეთვე თუთისა და ბზის ხისაგან.
ლულაზე ზემოდან ამოჭრილია 8, ხოლო ქვემოდან 1 ნახვრეტი (თვალი). ლულაში ჩადგმულია ლულის ან ლელქაშის ბრტყელი ორმაგი მილაკი. დუდუკის ბგერათა რიგი დიატონურია. ნახვრეტების ნაწილობრივ დახშვისას მიიღება ქრომატული ბგერათრიგიც. დუდუკი არის როგორც საანსამბლო, ისე სოლო საკრავი. აქვს ნაზი, რბილი ხმოვანება.
XIX საუკუნიდან ძალზე გავრცელებული იყო თბილისში. დროთა განმავლობაში მან რამდენადმე შეიცვალა პირვანდელი სახე და ორიგინალური თბილისური იერი მიიღო. დუდუკს უკრავდნენ გლოვის (მასრაფი, ხამუხრა) და ლხინის (დილის საარი) დროს. მედუდუკეებს იწვევდნენ „ბატონებით“ დაავადებული ბავშვების სამკურნალოდაც (იავნანას ჰანგის შესასრულებლად). სახელგანთქმული მედუდუკეები იყვნენ: არტემ კუპრიაშვილი (კუპრია, 1830–1916), პავლე მაისურაძე (1848–1917), დათა ზუბიაშვილი (1874–1933), ხაჩიკ ტალგაუკოვი (1907–1962), ქსოვრელები და სხვ.
წყარო
- ჩხიკვაძე გ., ქართული საბჭოთა ენციკლოპედია, ტ. 3, თბ., 1978. — გვ. 649
